filegostar

موتور های هیدروژنی و CNG  سوز

کم بودن انرژی اشتعال ، ضخامت لایه خاموش کم ،محدوده زیاد اشتعال پذیری و چگالی کم از دیگر خواص هیدروژن است . نسبت استوکیومتریک هیدروژن 33.34/1 است ، در حالی که برای بنزین 14.7:1 است این نشان می دهد که برای سوختن کامل هیدروژن نسبت به بنزین با صرفه تر است . البته چون حجم مخصوص هیدروژن نیبت به بنزین بسیار بیشتر است ، اگر این سوخت در مانیفولد با هوا ترکیب شود حجم زیادی از سیلندر را اشغال خواهد کردو باعث کاهش قدرت خروجی می شود . بهترین نوع سیستم سوخت رسانی انژکتوری است که سوخت را در اواسط کورس مکش به داخل سیلندر تزریق می کند. در این موتورها حتما باید  سیستم تهویه محفظه لنگ به همراه سوپاپ فشار وجو داشته باشد زیرا هیدروژن اگر به محفظه نفوذ کرده باشد در زمان استارت ممکن است منفجر شود.

خصوصیات احتراقی هیدروژن

• محدوده وسیع قابلیت احتراق
• انرژی مشتعل شدن کم
• ضخامت کم لایه خاموش شدن(quench )
• دمای خودسوزی بالا (اکتان زیاد )
• سرعت سوختن زیاد در نسبت استوکیو متریک
• ضریب پخش زیاد
• چگالی خیلی کم

• محدوده وسیع قابلیت اشتعال

هیدروژن در مقایسه با دیگر سوخت ها محدوده وسیعی در قابلیت اشتعال دارد . یعنی موتور میتواند در نسبت های مختلفی از مخلوطهای هوا به سوخت کار کند. یک مزیت مهم آناین است که هیدرژن می تواند در یک مخلوط رقیق هم روشن باشد. این همان علت آن ست که موتور هیدروژنی واقعا به آسانی روشن می شود.

• انرژی مشتعل شدن کم

هیدروژن انرژی مشتعل شدن کمی دارد. میزان انرژی مورد احتیاج برای مشتعل شدن هیدروژن حدودا یک مرتبه بزرگی کمتر از بنزین است. این موتور هیدروژنی را توانا می کند تا در مخلوطهای رقیق روشن شود و روشن شدن سریع را اطمینان دهد.

• ضخامت کم لایه خاموش شدن(quench )

هیدروژن ضخامت لایه خاموش شدن کمی دارد ،کمتر از بنزین. در نتیجه ، شعله های هیدروژن نسبت به سوخت های دیگر  قبل از اینکه خاموش شوند به دیواره سیلندر نزدیکتر می شوند. بنابراین یک شعله هیدروژن سخت تر از بنزین خاموش می شود.

استفاده از تکنیکهای BMP و LID برای مدیریت روانابهای شهری

آب به عنوان مهم‏ترین و حیاتی‏ترین نیاز بشر همواره نقش اساسی در توسعه جوامع انسانی ایفا کرده است. در سال‏های اخیر، رشد روز افزون جمعیت شهرنشین در کلان شهرها موجب افزایش بهره‏برداری از منابع آب و به تبع آن کاهش کمیت و کیفیت ذخایر آبی در محدوده  شهر و حوضه‏های آبخیز اطراف آن شده است. امروزه همراه با پیشرفت جوامع و گسترش روز افزون شهرها و توسعه حریم آنها، سطوح غیرقابل نفوذ آنها افزایش یافته و موجب افزایش ارتفاع و حجم رواناب حاصل از بارش می‏شود. لذا کنترل وقایعی مانند آبگرفتگی معابر، اختلال در سیستم عبور و مرور و ایجاد ترافیک، آلودگی منطقه بواسطه جاری شدن رواناب آلوده در محیط و سیل‏زدگی مناطق مسی و تامین امنیت جانی، مالی و روانی شهروندان همواره دغدغه خاطر طراحان و برنامه‏ریزان شهری و مهندسین آب بوده است. بهترین راه آمادگی برای مقابله مناسب با عوامل تهدید کننده فوق و بهینه‏سازی سیستم‏های شهری بررسی وضعیت بارش منطقه و برآورد صحیح و دقیق میزان رواناب حاصل از بارشهای جوی و تحلیل نحوه عملکرد زهکش‏های شهری و در بعضی موارد استفاده بهینه از رواناب می‏باشد. تغییر کاربری اراضی یکی از مهم‏ترین و اساسی‏ترین تغییرات انسان در برخورد با طبیعت می‏باشد. عدم رعایت قابلیت توسعه زمین در انتخاب کاربری‏ها و حتی اجرای غیر اصولی کاربری‏ها از جمله جنگل‏زدایی و در پی آن ازدیاد زمین‏های کشاورزی و افزایش توسعه شهری، افزون بر افزایش دبی اوج و فراوانی رخداد سیلاب، باعث افزایش فرسایش و رسوب و در نتیجه پیامدهای منفی زیست محیطی و اقتصادی و اجتماعی در آن می‏شود. فراوانی رخداد سیلاب در ایران از سال 1330 روندی افزایشی داشته است. به گونه‏ای که افزایش سالانه شمار سیل‏ها در بازه سال‏های 1952 تا 1991 نزدیک به 4 درصد، و افزایش آسیب‏های مالی نزدیک به 6 درصد بوده است(صادقی و همکاران، 1388).

رشد شهرنشینی با ایجاد سطوح نفوذناپذیر شامل گذرگاه‏‏ها، پشت بام‏ها، حیاط‏ها، سازه‏های شهری و ایجاد جوی‏ها در خیابان‏ها و جوی‏های کم عمق داخل کوچه‏ها که در تبعیت کامل با احداث خانه‏ها، کوچه‏ها و خیابان‏ها هستند، همراه بوده و باعث ایجاد تغییر در وضعیت توپوگرافی در پهنه شهرها و در نتیجه تغییر مستقیم در تولید رواناب‏ها، سیلاب‏ها و روند حرکت و تخلیه آنها می‏شود. پیامد چنین تغییراتی، ضمن ایجاد مسایلی مانند آب‏گرفتگی گذرگاه‏ها و انباشت سیلاب‏ها همراه با زباله‏های شهری در نقاط معینی مانند زیرگذرها و تقاطع خیابان‏ها و اختلال در ترددهای شهری و به وجود آمدن ترافیک‏های سنگین، باعث وارد آمدن آسیب‏های اقتصادی زیاد و گاهی خسارت‏های جانی نیز می‏شود. افزون بر این، انباشت نامحسوس آب پس از وقوع بارندگی‏ها در چاله‏های سطح آسفالت، موزاییک و نفوذ آنها به درون درزها و ترک‏های آسفالت، موجب ویرانی سطوح نفوذناپذیر به ویژه در اثر یخبندان می‏شود، و اگر ریزش‏ها جوی به صورت برف باشد، با ذوب تدریجی آن در روز و یخ‏زدگی دوباره در شب، سطوح یخی و لغزنده در گذرگاه‏ها به وجود می‏آید(رئیسی، 1388).